Mavi - Kırmızı

Tekle yetinmemekten bozuldu insanlık. Bir araya geldiler, çift oldular, elma yediler, dünyaya geldik. Dünyada da tek olamadık, parçalandık, tek bir tarafta olamadık, farklı saflarda durduk, düşman olduk, savaştık. Savaşıyoruz.

Tek başımıza yaşayamadık, başkasına ihtiyaç duyduk. Belki o da bize ihtiyaç duydu, kullandı, saf bir sevgi dururken çıkarlar doğdu. Gün geldi, o ihtiyaç duymadı bize, duymadı da bizi, görmezden, duymazdan geldi ama kendi gelmedi. Özledik, üzüldük, kâh ağladık, kâh ağlanacak halimize güldük, sonra onu da unuttuk, gülemez olduk.

Tek iyiydi, ama bizim çiftimiz, çifte standartlarımız vardı. Kıskandık, kin besledik, kıskanıldık, sırtımızdan vurulduk. Kendi çifte standartlarımız da vardı. Bizce biz hiç kin beslemedik, hep başkaları suçluydu, haksızlık ettiler bize.

Giriş güzel oldu gibi gibi… Ama şu girişi böyle bir şey için yapmak? Çifte standartlardan nefret ediyorum, dünyadaki adaletsizlikten… Arkadaşlarımın adaletsizliğinden, az sevilmekten, çok eleştirilmekten, haklı olmalarından, iğrenç olmamdan, böyle doğmamdan nefret ediyorum.

Dedim ya, inanılmaz saçma bir sebepten yaptım şu girişi:

Bir başkası tokat atacakken gözlerini yuman, ben elimi saçına uzatırken irkilip geri çekilen “dost”larım olması çok rahatsız ediyor beni. Daha önce de varlardı, şimdi de varlar, gelecekte de olacaklar… Çifte standart… Ben tekken iyiydim, önce çift ve belki sonra çok daha fazlası olmak istedim. Çok fazla istedim, keskindi sirkem, küp oldum, bana zarar verdi.

Evren… Bak senden çok bir şey istemiyorum. Sevgili vermeyeceksin, onu biliyoruz zaten. Geri zekâlı değilim: Hayatımı beraber geçirebileceğim o özel kızı ancak ben bir sevgili istemediğim zaman göndereceksin ve –ne tesadüftür ki- her an her saniye yalnızlık hissini başıma musallat edip benim sevgili istemediğim günün gelmesine de asla izin vermeyeceksin. Ama bari şöyle iyisinden dostlar nasip et bana. Genel bir yalnızlık hissi olmasın mı? Yine olsun. Hormonlardan yürü, sevgilisizlikten yürü, etrafımdaki herkesin manitası olsun ben sap sap gezeyim ortalıkta, sorun yok. Ama iki üç arkadaş ver ve bana diğer insanlara davrandıklarından bir nebze, azcık daha iyi davransınlar, hepsi bu kadar. Kocaman evrensin, vardır içinde öyleleri, bana gönder.

Cem olmaktan değil ama “Cem işte” olmaktan bıktım ben. “Falanca bir yerdeki, sevgilim, ailem, ruhum ve telefonumdan sonraki en yakınım”ı olayım artık birilerinin. Tek yaşamalıyım, öğrenmeliyim tek kalıp bundan şikâyet etmeyebilmeyi ama iradesizim, yapamıyorum. N’olur biri, ki bu biri sadece ve sadece kendimim, bana düzgün bir dost bulsun.