Dünyanın Hakimi

Dinozorlardı bir zamanlar, dünyanın hâkimleri. Güçlü, saldırgan, devasa sürüngenler… Düşünsenize, dünyaya sürüngenler hükmediyordu. Pis, ikiyüzlü, aşağılık sürüngenler… Şaşırıyor insan ilk duyduğunda. (Çünkü bir insanın bunu ilk kez duyuyor olması yaklaşık 5-8 yaşlarına denk geliyor, o yaşlarda her şey şaşırtıcıdır. Ama asıl) şaşırtıcı olan soğukkanlı bir yaratığın, kıtalara imparatorluk etmesi. İnsanlar vardı, henüz zekâlarıyla övünmeyecek kadar zeki olan şimdikinden çok daha üstün yaratıklardı. Ama onlar bile bu devasa düşmanlar karşısında aciz kalıyorlardı.

Ve sonra… Dinozorların nesli tükendikten sonra en az sürüngenler kadar şaşırtıcı olan bir âlemin üyeleri devraldı bayrağı: Kuşlar. “Uçan yırtıcılar” deniyordu onlara ama uçtukları falan yoktu. İstikbal göklerdedir ama gökte mökte değiller yani. Şimdiki deve kuşuna benzeyen, uzun, büyük gagalı, daha güçlü vücutlu, 2 metre boylarında iri yaratıklar. Hiç alınmasınlar, doğruya doğru: Kuş beyinlilerdi, aptallardı yani. Ama güç onlardaydı da. Şimdiki ayıların ve leoparların atalarıyla besleniyorlardı.

Eğer doğal seçilimde seçilmek, bir sonraki nesilde daha çok iz bırakmak üstün olmaksa, bir zamanlar pislik olmak, sürünmek, birilerine sığınmak ama o birilerini sömürmek, o birileriyle beslenmek üstün özelliklerdi. Düşünmemek, düşündürmemek, gökte aramaya zahmet, tenezzül etmeyip yerde bulduğu her şeyi afiyetle mideye indirmek, yemek, yemek, yemek başarının sırrıydı.

Ve şimdi sıra bizde… Sürüngenler ve kuşlar gibi onurlu, asil savaşçılardan kaldı bize bu miras. Şimdi anlam verebiliyorsunuzdur herhalde dünyanın kontrolünün, sömürmek amacıyla onu aptalca kullanan bizlerde olmasına.